Afleiding, ontwijking of verslaving maakt dat we onze uitdagingen uit de weg gaan en dat ze soms wel groter worden. Af en toe op de pauzeknop van het leven drukken kan geen kwaad. Maar voor vele levensgebeurtenissen is het belangrijk de diepte van ons gevoel in te duiken en daar een rijke en ontspannen innerlijke wereld voor terug te krijgen.
Ik las net een heerlijk hoofdstuk uit het boek Diamond Heart van A.H. Almaas.
Het gaat over ‘The Theory of Holes’. Het sluit naadloos aan bij wat wij bieden in onze workshops en hoe ik in het leven sta.
Wat Almaas zegt is dat we als mens geboren worden en we ons één voelen met de wereld. Tijdens het opgroeien onstaat er echter natuurlijker wijze een splitsing tussen het kind en de wereld. Je wordt geboren in een omgeving met een bepaalde cultuur, met specifieke manieren van communicatie, lichaamscontact met bepaalde geluiden, sfeer, etc. Je gaat als baby al bepaalde conclusies trekken over deze omgeving om te kunnen overleven. Welk gedrag is nodig om liefde en verzorging te krijgen?
Je leert bijvoorbeeld dat je lang moet blijven huilen om voeding te krijgen, of concludeert dat je genegeerd wordt als je huilt dus dan blijf je maar stil. Misschien heb je gevoeld dat je niet je ouders’ grootste focus was en heb je geconcludeerd dat je niet de moeite bent, of dat er geen ruimte voor je is.
Deze conclusies maken dat je minder van jezelf laat zien en je minder één voelt met je omgeving. Er onstaan wondes. Gaten volgens deze theorie. Je bent afgescheiden van wie je echt bent. We leren om deze gaten te vullen. We creëren een valse persoonlijkheid. Bijvoorbeeld dat je een groot verdriet in je voelt en je dit gaat maskeren met een grote glimlach als je bij anderen bent. Of misschien voel je je eenzaam en ben je daarom iemand die steeds voor anderen klaarstaat om zo mensen rond je te kunnen houden. Of kan het zijn dat je geleerd hebt dat je niet genoeg bent en dat je heel hard werkt om erkenning te krijgen. Misschien heb je geleerd dat je te aanwezig bent en ga je jezelf kleiner voordoet dan je bent. Zoals je al leest: je leert maniertjes om niet je pijn te voelen.
Deze gaten doen pijn. Het doet je namelijk denken aan pijnlijke momenten dat je door omstandigheden je hebt afgescheiden van je omgeving.
Je pseudo-persoonlijkheid helpt je dus op twee manieren: het zorgt voor strategieën waardoor je niet in contact komt met je gaten en dat je het gat meteen kunt vullen als het enigszins zichtbaar wordt. Je gaat de pijn vermijden of je gaat het toedekken. Het vermijden kan je doen door een heel druk leven te leiden en geen ruimte te laten voor leegtes. Gaten vullen kun je door bijvoorbeeld een grote pot ijs weg te werken of wijn te drinken als je leegte en verdriet voelt.
Wat ik bij mezelf ken is dat wanneer ik denk gekwetst te worden al weg ga uit contact en of ik ga eten als ik onrust voel.
Misschien denk je wel.. ik heb geen zwarte gaten… Ik voel geen hevige emoties. Christian Pankhurst, oprichter van HiQ noemt dit: ”the double disconnect”. Je hebt jezelf kunnen leren om niets meer te voelen. Lekker veilig! Proficiat, het heeft je geholpen tot waar je nu bent… maar ach… wat kost het veel energie. En het maakt het leven zo saai. Echt jammer!
In tijden van burn-outs, depressies (wegdrukken van emoties) en torenhoge zelfdodingen is het echt belangrijk om hier iets mee te gaan doen.
Als je niets voelt of juist heel bewust bent van je pijnen… zit er maar een ding op: heel bewust kijken naar wat er in je innerlijke wereld gebeurt. Als je niets voelt, bijvoorbeeld bij een break-up of sterfte is de eerste stap de gevoelloosheid erkennen en het verlangen om te rouwen. Dit zorgt namelijk dat je de pijn werkelijk kunt loslaten. Voor mensen die lijken te verdrinken in de emoties is het fijn om meer bewustzijn er bij te brengen. Door met een afstand naar je gedachten, emoties, je fysieke lijf en energie te kijken ontstaat er meer ruimte. Voel en observeer de leegte en diepte die er bij komt kijken. Het mag er allemaal zijn! Het is het zakken in het gat dat uiteindelijk maakt dat deze leegte zal verdwijnen en er een warme sterke diepte in jou ontstaat. Je pijn wordt omgezet in levensenergie en wijsheid.
Je gaat het dus niet vullen met nieuwe concepten als bijvoorbeeld affirmaties: ik ben wel de moeite waard! Je blijft zolang bij het gat, huilt erom, voelt je apathisch, wordt er woedend van, zit er bij tot er uit zichzelf weer licht komt. Daar zijn dan geen verdere woorden voor nodig!
Ik kan me inbeelden dat voor veel mensen dit veel te veel gedoe is. WAAARROMMM zou je dit doen als je ook gewoon wat complimenten kunt vragen aan iemand wanneer je je slecht voelt? Dit is toch een lekkere quick fix?
Dat is het zeker. Maar het vervult niet helemaal.. voor je het weet wil je nog een pak koeken eten of heb je nog meer bevestiging van anderen nodig. Bovendien laat je bij het laatste voorbeeld je eigenwaarde afhangen van een ander.. Het lijkt me niet zo leuk om iemand zo veel macht over je te geven.. want wat als die er persoon er niet meer is voor je?
Begrijp me niet verkeerd. Ik houd enorm van bankhangen, netflixen en vettig eten wanneer het me niet goed gaat.. maar ik wil dit niet aanhoudend blijven doen.. Er zit namelijk echt iets te halen in die leegte die ik weg wil eten…
Als je door die donkerte heen gaat door bijvoorbeeld in te checken met iemand of door alles op te schrijven en goed te voelen kan er weer een stukje van je essentie naar boven komen. Het gat maakt plaats voor dat stuk dat je verborgen hebt in je kindertijd. Als je meer van je essentie laat zien word je charismatischer, authentieker en met steeds minder masker en dat kost zoveel minder energie!
Geschreven door Gitte Briffa, oprichtster Awarenest